Diepte

dubbelsprong

De Nederlandse boeken waar ik mee opgroeide, de bestsellers van de jaren vijftig en ver daarvoor, waren zo vol als nu alleen nog romans uit andere sterrenstelsels durven zijn, uit Zuid Amerika, het Midden Oosten. Of Ierland, natuurlijk. Personages, bijpersonages, natuurbeschrijvingen, straatscenes, woningen van voordeur tot zolderraam dichtgezet met meubels, tapijten, gordijnen, globes, boekenkisten, paspoppen, wat niet al.

Eisen van de tijd, ik doe ook mee aan de kaalslag. Het tempo van onze verhalen is omhoog gegaan, steeds kariger worden de beschrijvingen, natuur bestaat alleen nog in Nescio-termen, de stad is aanwezig als achtergrondrumoer, binnen heerst Ikea. Wit gelakte MDF-plaat. Functioneel. Bed. Tafel. Genoeg rekwisieten voor een scheiding.

Heel verantwoord, ook qua schrijftechniek. Achtergrond alleen maar schilderen waar nodig om hoofdpersoon goed driedimensionaal uit te laten komen, nietwaar? Hoe platter de decorstukken, hoe makkelijker de belangrijke personages schitteren.

Ik kan er mee leven, als die achtergrond maar een mooie toon heeft. Iets merkwaardigs. Dat je even stilhoudt om te kijken, niet naar de hoofdpersonen, maar ernaast.