Sander Kooistra

Ik lees verhalen van buitenlandse auteurs bij voorkeur in het Engels, onder andere omdat er zo wat afstand blijft tussen hun taal en de mijne. Wanneer ik zelf aan het schrijven ben kan een krachtig verhaal van een andere schrijver me hinderen. Een verhaal in een andere taal heeft minder effect op het concrete schrijfwerk, de bouw van de zinnen, de keuze van de woorden.

Ik kocht een Engelse uitgave van de verhalenbundel van Haruki Murakami, Blind Willow, Sleeping Woman, en trof daarin een interessant voorwoord van de auteur. Murakami vertelt over de ontstaansgeschiedenis van diverse juweeltjes, en maakt  behartenswaardige opmerkingen over het schrijven van korte verhalen. Jammer dat het voorwoord ontbreekt in de Nederlandse vertaling van de bundel. Een rechtenkwestie?

Continue reading

De meeste schrijvers halen 500 woorden per dag, en vinden dat een mooi gemiddelde. Hoeveel woorden zouden we kunnen typen als we echt gas gaven? Toch zeker 6.000.

Waarom gaan we zo langzaam? Omdat de kraan meteen wordt dichtgedraaid zodra de woorden een beetje beginnen te stromen.De woorden moeten zich aan onze regels houden. Ze mogen stromen, maar wel in de juiste bedding, in het goede ritme, met de bijpassende emotie geladen.

Wie draait die kraan eigenlijk dicht? Dat doen wijzelf. Althans, dat doen personages die zich in ons blijken schuil te houden. Ik verander al schrijvend in een lezer, en de lezer wordt een criticus, en de criticus zegt: dat kan zo niet, dat moet helemaal anders.

Continue reading

In mijn studententijd (‘opa, vertel nog eens van de Flintstones’) hadden we nog geen computers. Wij typten de stukjes voor ons studentenblaadje gewoon akoestisch op de typemachines in het ASVA-kantoor. Daar stond een bont assortiment gereed, van kleine handzame Remingtons tot grote dreunende Olympia’s.
Op een avond zaten we daar met vijf redacteuren op een rijtje te typen, toen de jongen links van mij opeens zijn armen in de lucht gooide, naar het plafond riep: Ik kan het niet. Ik kan het niet, en vervolgens zijn gezicht met zo’n klap in de toetsen begroef, dat alle hamertjes in een niet meer te ontwarren kluwen tegen de rol aan kwamen staan.

Later is het toch nog goed gekomen met deze schrijver. Want frustratie, hoe diep ook, is iets van het moment. Wacht een paar minuten, schop eens tegen de papiermand aan, ga een stomme boodschap doen in een treurige supermarkt, bel UPC om je abonnement op te zeggen en leg na vier minuten vruchteloos wachten de telefoon neer. Zet een kopje thee, ga weer aan de schrijftafel zitten. En kijk, zo groot is het probleem nou ook weer niet. Sterker nog, er is een simpele oplossing voor.

Continue reading

Ik heb er jaren over gedaan voor ik literatuur durfde te schrijven. Misschien was het wat sneller gegaan, als iemand mij een paar tips had gegeven. Niet over vertelperspectief of foutief gebruik van de Aanvoegende Wijs ( ‘Laat me niet lachen!’). Geen technobabbel, geen academische schrijfwijzers. Een paar recht door zee opmerkingen over het schrijfproces en de psychologie van het schrijven, daar had ik meer aan gehad.

Dit is mijn top-5 voor iedereen die begint met schrijven.

Continue reading