Sander Kooistra

Ik heb de veters van mijn dansschoenen al los. Er komt een meisje naast me zitten. Dans je nog?, vraagt ze. Ik kijk haar aan, en denk: bij Hans zou ze passen. Of bij Knappe Sander. Ben niet in vorm vanavond, zeg ik. Geeft niks, zegt ze, laat me even warmdansen.
En ik, vraag me niet waarom, ik trek mijn veters weer vast.

Zwijgend staan we op de dansvloer, kijken naar andere paren die grappen maken met elkaar. Eindelijk heeft de DJ het nummer gevonden dat hij zocht. Het begint met donkere bastonen die ik niet kan thuisbrengen. Aarzelend draai ik me naar haar toe. En dan barst het los. Neotango!

Verrast door de puls van de muziek werp ik een arm om het meisje heen, pak in de zwaai haar rechterhand beet, en vertrek met grote passen, zoals alle dansers om ons heen, voortgestuwd door het ritme. Het zaaltje lijkt een stuk kleiner opeens, ik voel me klemgezet door dansparen die van links en rechts onze ruimte komen opeisen, ik kijk om me heen en zie een glunderende Wim langs wervelen, eindelijk lekkere muziek, roept hij in het voorbijgaan, en knipoogt. Dan komt er weer ruimte op de vloer, voor het eerst keer ik me naar mijn dame, en merk dat ze me bestudeert. Al een tijdje bestudeerd heeft, terwijl ik niets in de gaten had, onnozel met de omgeving bezig was. Ik vergroot de afstand tussen ons, zet haar in een achterwaartse ocho, een sandwich, een heleboel figuren wil ik haar voor de neus draaien, en van de weeromstuit zet ik een blokkade in de draai terug. Hautain kijkt ze naar mijn voet, zo bruut op haar weg, en stapt er met kittige pasjes omheen.

Snelle loopjes boven de melodielijn komen me goed uit, we hebben iets uit te vechten nu, ik gooi haar in een ocho, dwing een gancho af, stap om haar heen, we stuiten een paar keer tegen elkaar aan, maar wat ik ook doe, ze blijft onwrikbaar in haar as, en als ik gehaast een medialuna inzet maakt ze daar heel verrassend halftempo van, twee trage stapjes, waardoor we weer precies in de puls van de muziek belanden. Lichtjaren beter danst ze, en precies op het moment dat die waarheid tot me doordringt, halverwege een draai, keert het tempo, trager en trager wordt de muziek, steeds verder uit elkaar de akkoorden, een danser lacht hard en valt dan stil, rust daalt neer op de dansvloer, ik staar langs de vrouw in mijn armen naar een foto van Gardel aan de muur, beschenen door een oranje lamp, en voel hoe onze omhelzing zachter wordt, inniger, haar borsten tegen mijn borst, de zachte ronding van haar buik, haar hoofd tegen mijn wang, mijn been tegen haar dij, haar adem in mijn hals, een lange dunne hand volmaakt gerust in de mijne. Voel ik haar hart? Onze lijven versmelten alsof ze alleen daarvoor ontworpen zijn. Kleiner en kleiner de danspassen, ze komen vanzelf. We hebben elkaars lijf erbij gekregen, en de muziek beweegt ons.

De langste neotango ooit, maar er komt een einde aan. De muziek wordt zachter en zachter, onhoorbaar, we blijven in de omhelzing staan. Dan trekken we ons los, kijken elkaar in de ogen, even maar, allebei verlegen met een keus die voor ons gemaakt is.

Daarna kwam een blokje De Sarli. De sfeer was gebroken. Ik stapte de dansvloer af om glaasjes water te halen naast de bar. De voorzitter van de club sloeg me op de schouder en begon een verhaal af te steken over een filmfestival dat hij wil organiseren, interessant maar ik had mijn hoofd er niet bij.
Ik kwam terug met het water. Ze stond niet op de vloer. Ze was niet aan het dansen met een ander. Ze zat niet op een van de rode klapstoeltjes rondom. Ze had geen thee besteld bij de bar. Ze stond niet te roken buiten op straat.

Ik wist haar naam niet. Geen van mijn vrienden kende haar.

Alle salons in de buurt ging ik langs. Ik vond haar niet, maar er waren andere danseressen. Ik ging steeds meer gesloten dansen, kleine beweging, met elkaar verbonden. Het was interessant. Ik wilde meer.
Op een avond zat ik naar de dansvloer te kijken, toen Margriet me kwam halen. ‘Wat zit jij daar te sippen,’ zei ze, en sleurde me in de meest flitsende milonga die ik ooit gedanst heb, wervelend om elkaar heen. Op het slotakkoord keek ze me lachend aan. Ik lachte terug, en dacht: je hebt gelijk, zo kan het ook. We spraken af om samen op salsales te gaan.

Twee maanden later werd er gedanst in een dorpje verderop aan de spoorlijn. Vrienden van me hadden hun eigen tangosalon georganiseerd in de lokale gymnastiekzaal. Wierookstaafjes moesten de geur van zweetvoeten camoufleren. Een blozende dochter verkocht kaartjes bij de ingang, haar zus schonk percolatorkoffie in witte plastic bekertjes. Ik danste beleefd wat rondjes met een grote blonde dame die erg opgevrolijkt was door de wijn bij het avondeten, toen zij binnenstapte, met een verlegen jongeman in haar voetspoor.
– Sorry nog voor…., begon ze.
– Niet over praten, zei ik, laten we dansen.
De DJ zocht speciaal voor ons zijn mooiste neotango’s op.
We dansten.
Het was goed.
Ik wilde te graag.

We hebben wat gepraat, een enkel glaasje wijn gedronken, zij ging met de verlegen jongen beginnerspasjes oefenen, en toen ze vertrokken hebben we elkaar gezoend, drie keer.

Soms, als ik de veters van mijn dansschoenen los trek, denk ik aan die ene avond. Aan een vrouw die mijn type niet is. En dan wacht ik even. Dans je nog?

Dit verhaal verscheen in het septembernummer 2009 van La Cadena , onder de titel Zo kan het ook. La Cadena is het vakblad voor liefhebbers van de Argentijnse tango in de Lage Landen. Onmisbaar, onder andere door de complete agenda van tangosalons.

De foto bij dit verhaal is gemaakt door micmac71, de Flickr-schuilnaam van Michele uit Catania (Sicilie). De meeste fotografen proberen het spektakel van de tango te vatten, flitsende hoge hakken, lange vrouwenbenen in netkousen, macho-houdingen. Deze jongen danst zelf, hij weet waar het in de tango werkelijk om gaat.