Sander Kooistra

Een vriend ging dood. Mijn leven kwam stil te staan.

Vanuit die stilstand heb ik ergens in de afgelopen maanden, niet eens bewust, een wissel omgezet. Ik ben anders gaan schrijven. Korter, met meer urgentie.

De novelle waar ik aan bezig was ligt half gereed op de plank, en zal daar nog een tijdje blijven liggen. Intensiteit is waar het nu om gaat. Ik kan dat wel bereiken in een kort verhaal, niet op de lange baan.

Het past ook beter bij mijn temperament. Een verhaal van 1000 woorden staat binnen een dag in de grondverf. Dan volgen nog 15 versies, het komt dicht in de buurt van gedichten schrijven, maar al snel beginnen de zinnen te gloeien, het verhaal valt in een definitieve plooi. Toewerken naar het moment dat er geen woord meer teveel staat en toch niets ontbreekt. Heerlijk gevoel.

De verhalen die mij raken doen anderen ook wat. Ik krijg opeens reacties, en het blijkt dat ik die nodig heb. Ik hield mezelf steeds voor dat ik schreef uit een diepgevoelde noodzaak, van binnenuit, dat het niet uitmaakte wat anderen er van vonden. In de trant van Elias Canetti ( ‘Ik ben mijn eigen strengste rechter’). Nou, vergeet het maar. Ik heb die reacties nodig om mezelf op gang te houden (net als Canetti zelve, zie de nieuwe biografie van Hanuscheck).

Nu denk ik na over deze blog. Misschien gaat ook hier een wissel om.