Sander Kooistra

De schrijver is de enige diersoort die het isolement zoekt, omdat hij zo graag communiceren wil.  Verouderde definitie.  Want vandaag kan je zelfs diep weggedoken in het schrijfbastion nog contact zoeken met de buitenwereld: mailen, twitteren, webloggen.

Ik heb een paar dagen schrijversnamen zitten googelen, op zoek naar leuke weblogs van Nederlandstalige schrijvers. De opbrengst viel me niet mee. Websites te over, van elke auteur die een uitgever gevonden heeft. Maar dat zijn veel te vaak identieke fabrieksproducten, volgeschreven en onderhouden door de afdeling Marketing & Publieke Werken.  Grote foto van de auteur, en daaroverheen altijd hetzelfde rijtje buttons. Altijd dezelfde aanprijzingen van recensenten ook, muffe koekjes uit dezelfde koekenbakkerij. Geen persoonlijk woord te vinden op die sites, laat staan een weblog.

Gelukkig zijn er nog onafhankelijke geesten die hun eigen literaire blaadje wilden beginnen op Internet.  Dit zijn de leukste weblogs van schrijvers in het Nederlands taalgebied die ik ben tegengekomen.

Continue reading

Mijn hoofdpersoon is idolaat van vrouwen. Mits van de juiste leeftijd. Om redenen die ik hier niet kan prijsgeven (‘te verschrikkelijk om te vertellen’) valt deze jongeman van 30 op de leeftijdscategorie 18 tot 22 jaar, en hij is vast van plan om dat zijn leven lang vol te houden.

Dit dwingt de schrijver om  onbehoorlijk veel aandacht te besteden aan jonge dames. Je moet begrijpen wat je hoofdpersoon doormaakt, immers? Dus ik let op details, ik kijk naar houding, kleren, gezichten. Ik let er op welke lippenstift ze gebruiken. Hoe ze elkaar begroeten, hoe ze naar jongens kijken. En ik luister naar wat ze zeggen.

Continue reading

De Deense fotograaf Simon Hoegsberg fotografeert reeksen mensen, steeds op dezelfde locatie, en voegt ze samen tot een slide: een foto van meters lengte (hierboven zie je maar een klein deel). Het effect is verbijsterend.

Ga naar de site van Hoegsberg, en bekijk zijn project We Are All Gonna Die – 100 meters of existence.

Onvergetelijk: de twee mensen halverwege, man en vrouw, middelbare leeftijd, zorgelijke blik, beiden met een pleister over het rechteroog.

De Nederlandse boeken waar ik mee opgroeide, de bestsellers van de jaren vijftig en ver daarvoor, waren zo vol als nu alleen nog romans uit andere sterrenstelsels durven zijn, uit Zuid Amerika, het Midden Oosten. Of Ierland, natuurlijk. Personages, bijpersonages, natuurbeschrijvingen, straatscenes, woningen van voordeur tot zolderraam dichtgezet met meubels, tapijten, gordijnen, globes, boekenkisten, paspoppen, wat niet al.

Continue reading

Wat te doen als je vast zit? Regel 1: laat niemand het merken. Komt het toch uit, dan treedt regel 2 in werking: behoud onder alle omstandigheden je waardigheid.

Continue reading

Kiezen wij de verhalen uit die we willen vertellen? Soms krijg je het gevoel dat er meer aan de hand is.

Het materiaal ligt voor het oprapen, denk je misschien. Maar veel schrijvers hebben er een dagtaak aan om nieuwe ideeën te verzamelen. Elias Canetti ging elke dag in een koffiehuis zitten om mensen te bekijken. Wat ze zeiden, hoe ze gingen zitten, hoe ze hun jas ophingen. ‘Ik heb elke dag een aantal gezichten nodig die ik nog niet ken,’ zei hij.

Continue reading

Ik kan vanavond in mijn kamertje achter de computer gaan zitten en een paar honderd woorden schrijven, waarvan ik morgenochtend de ene helft moet schrappen en de andere helft vervangen door betere.

Ik kan ook naar de Tangoclub gaan, en daar de planken uit de vloer dansen met de mooiste vrouwen van Nederland.

Nou, die keus is niet moeilijk. Dat wordt schrijven.

Continue reading

Ik heb er jaren over gedaan voor ik literatuur durfde te schrijven. Misschien was het wat sneller gegaan, als iemand mij een paar tips had gegeven. Niet over vertelperspectief of foutief gebruik van de Aanvoegende Wijs ( ‘Laat me niet lachen!’). Geen technobabbel, geen academische schrijfwijzers. Een paar recht door zee opmerkingen over het schrijfproces en de psychologie van het schrijven, daar had ik meer aan gehad.

Dit is mijn top-5 voor iedereen die begint met schrijven.

Continue reading

Papierman grijpt zijn kans

Ik word gestalkt door mijn hoofdpersoon. Aanvankelijk kwam ik hem alleen tegen als ik achter mijn toetsenbord zat. Toen begon hij ongevraagd te verschijnen op plaatsen waar ik hem kon missen als kiespijn: in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, halverwege het bovenzaaltje van veilinghuis Christie’s, op het ronde terras in het Vondelpark. En nu beheerst hij zowat mijn hele leven.

Het komt door een simpel vraagje van een lezeres (ik heb de eerste versie van mijn boek rondgedeeld in een select clubje): ‘Die hoofdpersoon van jou, slaapt die goed? Of ligt hij de hele nacht wakker? Ik wil gewoon meer van hem weten.’

Continue reading

Creative Writing is een groot vak in de Verenigde Staten. Elke universiteit heeft zijn eigen cursussen, soms gegeven door bekende schrijvers. Stel je voor, begin jaren zeventig, je zit op een suffige uni in Iowa, en je krijgt schrijfles van Raymond Carver.
In onze contreien doen we het wat zuiniger aan, maar we hebben toch ook particuliere initiatieven als de Schrijversvakschool en vooral veel cursussen van plaatselijke clubs voor amateurkunst. Werkt het?

Continue reading