De beste Nederlandse schrijver van korte verhalen zal nooit een AKO Literatuurprijs krijgen, of een Gouden Uil. Hij schrijft namelijk niet in het Nederlands. Michel Faber is de naam, geboren in Den Haag, opgegroeid in Australië, en op dit moment de belangrijkste schrijver van Schotland. Zijn boeken moeten vertaald worden, ze belanden in de Maelstroom aan vertaalde literatuur die de markt overspoelt, en krijgen hier niet de aandacht die ze verdienen.
Waarom zou de liefhebber van korte verhalen Michel Faber moeten lezen? Omdat hij iets doet met het korte verhaal dat (op dit moment?) niemand in ons taalgebied kan. Een voorbeeld: het verhaal ‘Some Rain Must Fall’, in het Nederlands vertaald als ‘Elk Huisje’.
Michel Faber zegt daar het volgende over:
‘Mijn verhalen beginnen altijd met een gevoel. Een gevoel dat ik op wil roepen in de lezer, een stemming of sfeer waarin ik graag zou willen dat je verkeert terwijl je het verhaal aan het lezen bent, en speciaal wanneer je het uit hebt. Zodra ik te pakken heb wat dat gevoel of die spirituele staat is, bedenk ik een plot, een scenario, karakters, thema’s, om het op te roepen. (…)
Met ‘Some Rain Must Fall’ wilde ik een gevoel van tederheid creëren, de erkenning hoezeer wij nodig hebben dat iemand tegen ons zegt ‘alles komt goed’, ook al weten we dat sommige dingen nooit gerepareerd kunnen worden. De schrilheid van de toon die ik wilde treffen was net zo duidelijk voor me als een toon op de piano. Toen moest het verhaal nog gevonden worden om die over te brengen.‘ (Interview in de Barcelona Review, voor het Engelse citaat zie onderaan deze post)
Ik lees verhalen van buitenlandse auteurs bij voorkeur in het Engels, onder andere omdat er zo wat afstand blijft tussen hun taal en de mijne. Wanneer ik zelf aan het schrijven ben kan een krachtig verhaal van een andere schrijver me hinderen. Een verhaal in een andere taal heeft minder effect op het concrete schrijfwerk, de bouw van de zinnen, de keuze van de woorden.
Ik kocht een Engelse uitgave van de verhalenbundel van Haruki Murakami, Blind Willow, Sleeping Woman, en trof daarin een interessant voorwoord van de auteur. Murakami vertelt over de ontstaansgeschiedenis van diverse juweeltjes, en maakt behartenswaardige opmerkingen over het schrijven van korte verhalen. Jammer dat het voorwoord ontbreekt in de Nederlandse vertaling van de bundel. Een rechtenkwestie?
Het Amerikaanse vakblad Writers Digest interviewt een jonge literaire agent. ‘Wat mij het meest opviel in de uitgeversbusiness,’ zegt ze, ‘is hoe lang het proces is. Ik wist dat het langzaam ging, maar ik had me nooit gerealiseerd hoe lang het werkelijk duurt voordat een manuscript gepubliceerd wordt.’ (Joanna Stampfel-Volpe in Writers Digest nov/dec 2009)
Iedere beginner loopt er tegenaan. Je stuurt een verhaal op, het duurt maanden voor je wat terughoort, en als het verhaal publicabel blijkt gaan er nog weer maanden overheen voordat het wordt afgedrukt in een tijdschrift of een boek. Al die maanden lang moet je jezelf ervan overtuigd houden dat je werkelijk kunt schrijven, dat het kwaliteit heeft wat je doet, dat er iemand ergens op jouw verhaal zit te wachten. Er zijn momenten dat ik kauwend op een potlood naar de klok zat te staren, hopend dat er in ieder geval morgen iemand zou reageren.
Een half jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van korte verhalen. Nu verschijnen ze langzamerhand in tijdschriften, en zelfs in een verhalenbundel. Waar mogelijk ga ik ze opnemen in deze rubriek op mijn weblog.
Eerder verschenen op deze site:
Voordat we weggaan. Een verhaal van 1000 woorden, opgedragen aan mijn vriend Aad en zijn geliefde Ria.
In een vorige post schreef ik over A Moveable Feast, een boek vol herinneringen aan Hemingways eerste jaren als schrijver in Parijs. Hemingway geeft tussen de bedrijven door schrijfadvies in dat boek, maar ik heb moeite met zijn aanbevelingen.
‘Schrijf de meest ware zin die je kent.’ Dat is theorie. Dat is geen praktijk. Dat zeg je als schrijver niet tegen jezelf.
Twijfels heb ik ook over het besluit ‘dat ik 1 verhaal ging schrijven over alles waar ik wat van af wist’. Dat zou je kunnen denken, als beginnend schrijver. Maar het is geen richtinggevend principe als je aan het werk bent. Ik houd het gevoel dat hij dit soort theoretische uitgangspunten achteraf bedacht heeft.
Een lezer vindt dat ik overdrijf, en merkt fijntjes op dat de Gouden Regel van Hemingway nog steeds in heel veel handboeken voor beginnende schrijvers te vinden is: All you have to do is write one true sentence. Write the truest sentence that you know.
Het lijkt een voor de hand liggend advies. Wind er geen doekjes om. Wees 100% eerlijk. Schrijf waar het op staat.
Italo Calvino was ooit een van mijn favoriete schrijvers, maar gaandeweg ging het afstandelijke, het bedachte in zijn verhalen me tegenstaan.
Het mooiste werk van Calvino gaat over vorm: Als op een winternacht een reiziger. Een roman bestaande uit korte verhalen die elk een eigen wereld beschrijven, en toch een geheel vormen. Het skelet is zichtbaar, maar de afzonderlijke verhalen zijn zo krachtig, dat je de harteklop van het boek blijft voelen. De meeste boeken van Calvino missen dat evenwicht, al zijn ze steevast gebaseerd op briljant denkwerk (Onzichtbare steden!).
Calvino was gefascineerd door sprookjes en volksverhalen. Hij heeft een indrukwekkende Anthologie geproduceerd van Italiaanse volksverhalen, een soort literair kookboek dat laat zien hoe met een handvol basisingrediënten alle denkbare verhalen gemaakt kunnen worden.
De afstand tot de maan is Calvino op zijn best. Het verhaal is opgebouwd als een sprookje, wordt verteld als een volksverhaal, met een simpele symboliek die werkt. De video is een kunstwerk op zich, gemaakt door de Israëlische filmer Shulamit Serfaty. De voice over in het Hebreeuws lijkt het verhaal nog extra diepgang te geven.
Heel soms stuit je op een verhaal dat precies goed is, waar alles aan klopt, de taal, de dialogen, het ritme, de details die het verhaal in zijn spoor houden. Wie zei dat ook weer: a short story is a glimpse of reality, seen sideways? Een glimpje van het werkelijk leven, gezien in het voorbijgaan.
Dit is een juweel, van de Amerikaanse schrijver John Cheever (1912-1982). Reunion (een verhaal uit het begin van de jaren zestig) wordt voorgelezen door Richard Ford, zelf een goede verhalenschrijver. De beelden doen niet terzake. Just listen.
Een vriend vestigde mijn aandacht op een bundeltje verhalen van Ernest Hemingway, getiteld A Moveable Feast. Herinneringen aan de eerste moeizame jaren als beginnend schrijver in Parijs, toen Hemingway 25 was. In de bundel vinden we deze passage (zie onderaan deze post voor een vertaling):
“It was wonderful to walk down the long flights of stairs knowing that I’d had good luck working. I always worked until I had something done and I always stopped when I knew what was going to happen next. That way I could be sure of going on the next day. But sometimes when I was starting a new story and I could not get it going, I would sit in front of the fire and squeeze the peel of the little oranges into the edge of the flame and watch the sputter of blue that they made. I would stand and look out over the roofs of Paris and think, ‘Do not worry. You have always written before and you will write now. All you have to do is write one true sentence. Write the truest sentence that you know.’ So finally I would write one true sentence, and then go on from there. . . . If I started to write elaborately . . . I found that I could cut that scrollwork or ornament out and throw it away and start with the first true simple declarative sentence I had written. Up in that room I decided that I would write one story about each thing that I knew about. I was trying to do this all the time I was writing, and it was good and severe discipline.”
Is dat schrijfadvies, of niet?
Hemingway was een van mijn literaire helden toen ik jong was, maar de liefde is bekoeld. Ik kan zijn romans niet meer lezen (met uitzondering misschien van The Old Man and the Sea). Van de korte verhalen blijft meer over, vooral de verhalen waarin de poseur in Hemingway minder kans krijgt om zich te laten gelden.
Kurt Vonnegut (1922-2007) zal bekend blijven als schrijver van romans, en dan vooral Slaughterhouse Five (‘So it goes‘….). Hij schreef in zijn lange carrière een handvol korte verhalen, gepubliceerd in drie bundels. Ik houd niet van de science fiction-elementen waar Vonnegut zo dol op was. Maar hij wist mensen te raken. Dit is zijn advies aan iedereen die verhalen wil schrijven. Mooi kort, zoals het hoort.
Vertaling:
Laat mij je wat vertellen. Dit is hoe je een goed kort verhaal schrijft:
1. Gebruik de tijd van iemand die je niet kent zo, dat hij of zij geen moment het gevoel krijgt dat het verspilde tijd was.
2. Geef de lezer minstens 1 karakter waar hij of zij zich aan kan hechten.
3. Ieder karakter wil iets, al is het maar een glas water.
4. Iedere zin ontvouwt het karakter verder, of brengt de handeling vooruit.
5. Begin zo dicht mogelijk bij het eind van het verhaal
6. Wees een sadist. Hoe aardig en schuldeloos je voornaamste karakters ook zijn, laat hen vreselijke dingen overkomen, zodat de lezer kan zien hoe ze in elkaar zitten.
7. Schrijf met 1 lezer voor ogen. Als je een raam open zet (omdat je zo nodig de liefde moet bedrijven met de buitenwereld) loopt je verhaal een longontsteking op.
8. Geef je lezer zoveel mogelijk informatie zo snel mogelijk. Vergeet het idee van suspense. Lezers moeten zo precies begrijpen wat er aan de hand is, waar het gebeurt en waarom, dat ze, wanneer kakkerlakken de laatste pagina’s hebben weggevreten, het verhaal zelf kunnen afmaken.
Een verhaal van mijn hand is opgenomen in de bundel De Karavaan.
Zie mijn post